Ludwik Piotrowicz (1886–1957) – historyk starożytności, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, prezes Towarzystwa Numizmatycznego w Krakowie (później Polskiego Towarzystwa Numizmatycznego w Krakowie), redaktor „Wiadomości Numizmatyczno-Archeologicznych”.

Urodzony w Nowym Wiśniczu w licznej (miał ośmioro rodzeństwa) rodzinie urzędniczej. Uczęszcza do gimnazjum w Bochni, które kończy w 1905 roku maturą, a następnie, w latach 1905-1909, podejmuje studia na Wydziale Filozoficznym UJ (filologia klasyczna oraz archeologia). Po ich ukończeniu wyjeżdża na dwuletnie studia uzupełniające do Berlina, by następnie podjąć pracę w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. Po obronie habilitacji (1919 r.) przenosi się na krótko do Poznania, gdzie znajduje zatrudnienie w utworzonej na tamtejszym uniwersytecie Katedrze Historii Starożytnej. W roku 1922 powraca do Krakowa by objąć kierownictwo Katedry Historii Starożytnej Uniwersytetu Jagiellońskiego i pełni tę funkcję przez trzydzieści pięć lat. 6 listopada 1939 r. został aresztowany przez Niemców w ramach Sonderaktion Krakau i wywieziony do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. W lutym 1940 wraca do Krakowa i podejmuje się objęcia prezesury Rady Głównej Opiekuńczej. W roku 1945 został wybrany na członka czynnego Polskiej Akademii Umiejętności. W wyniku szykan związanych z jego poglądami politycznymi, jak i nieuzasadnionym zarzutem kolaboracji z okupantem w ramach działalności w Radzie Głównej Opiekuńczej, odmówiono mu zatwierdzenia wyboru na stanowisko dziekana Wydziału Filozoficzno-Historycznego.

Jego zainteresowania badawcze obracały się głownie wokół historii starożytnego Rzymu, a największym osiągnięciem na tym polu było opracowanie pierwszej w naukowej literaturze polskiej, monumentalnej syntezy dziejów Rzymu pt. Dzieje Rzymskie. Zajmował się także historią starożytną Bliskiego Wschodu – szczególnie państwa asyryjskiego.

Dużą wagę przykładał do numizmatyki starożytnej (ze szczególnym uwzględnieniem mennictwa rzymskiego), jako cennego źródła dla studiów nad dziejami i kulturą świata antycznego. Według wspomnień jego ucznia, prof. Józefa Wolskiego, posiadał cenny zbiór monet starożytnych, o czym mogli się przekonać w czasie ćwiczeń seminaryjnych.

Od 1929 roku zasiadał we władzach Towarzystwa Numizmatycznego w Krakowie, a od 1930 był jego prezesem i redaktorem „Wiadomości Numizmatyczno-Archeologicznych”. Po zjednoczeniu towarzystw archeologicznych i numizmatycznych w 1953 roku pod wspólnym szyldem Polskiego Towarzystwa Archeologicznego, został prezesem wyodrębnionej w ramach tego stowarzyszenia Sekcji Numizmatycznej.

Wybrane prace z zakresu numizmatyki

1. Monety rzymskie znalezione w Krakowie, WNA, t. XII, 1928/9, s. 56-58.
2. Les trouvailles de monnaies celtiques en Pologne, Eos 34: 1932/33, Lwów, s. 413-426.
3. Drobne znaleziska monet rzymskich w Polsce, WNA, t. XVI, 1934, s. 97-104.
4. Dalsze denary rzymskie ze skarbu z Malkowic, WNA, t. XVI, 1934, s. 104-105.
5. Nowe znaleziska złotych monet rzymskich w Polsce, WNA, t. XVII, 1935, s. 88-92.
6. Skarby monet rzymskich z Ludwipola i Mizocza na Wołyniu, WNA, t. XVII, 1935, s. 92-98.
7. Znaleziska monet greckich i rzymskich przy budowie kolei małopolskich, WNA, t. XVIII, 1936, s. 95-109.
8. Monety Muzeum T-wa Przyjaciół Nauk w Łucku, Kraków, 1939.